ADR Fietsinleefreis Maramures: Fietsdag 3 Remeti – Cehu Silvaniei : 135km – 1115 hoogtemeters

Foto’s en tekst Pieter Stockmans en deelnemers

Een laatste klim in het Apuseni-gebergte, bergafwaarts racen en dan een snelle rit door de valleien van Silvania (Țara Silvaniei, Land van de bossen). Dat was de derde etappe van deze Roemenië-reis met ADR.

De klim naar het Drăgan stuwmeer op 1.000 meter begon vrijwel onmiddellijk. 15 kilometer stevig klimmen. Ik laat de groep deze maal wegrijden, om pas halverwege de klim te versnellen en aan een inhaalrace te beginnen. Best pittig. Sommigen kon ik inhalen en achterlaten. Maar het klimmerstrio Benny, Ludo en Patrick waren al te ver vooruit. Een mooie inspanning op de bochtige weg door het bos, dat wel.

Het uitzicht op de top was geen typisch vergezicht, maar een geïsoleerde vallei met huisje, koeien en boer in de verte. De rust en verlatenheid hier zijn verslavend.

De afdalingen zijn even verslavend, en ook deze was, hoe kan het ook anders, geweldig!

Na de afdaling begon een 20 kilometer lange bochtige weg. Het effect van 10 fietsers die kilometers lang in stilte rechtdoor reden, met alleen het geluid van kettingen en banden op asfalt, op een weg die voortdurend naar beneden gaat met zeer milde percentages van 2%, was hypnotiserend.

Het is opmerkelijk hoe lang je hier rechtdoor kunt cruisen zonder dat je een keer hoeft te stoppen bij lichten of een kruispunt. Er zijn geen kruispunten, slechts één weg door dorpen, natuur, weilanden, bossen, heuvels, bergen.

Uiteindelijk was er echter een afslag en een zeer geleidelijke klim van 10 kilometer.

In Buciumi stonden moeder en dochter klaar om ons te verwelkomen in een wegrestaurant. Een vrij kale kamer, en een terras met betonnen vloer en houten banken. Heerlijk lokaal en buitengewoon gewoon. Voldaan konden we verder.

We reden naar beneden in de vallei van het district Sălaj. Hier ligt Silvania, ‘Land van bossen’. Maar die hebben we niet gezien. We reden 50 km over kaarsrechte, saaie wegen door een vrij eentonig landschap.

Ik vroeg me af of we door en over de heuvels hadden kunnen gaan, om het karakter van het landschap te zien dat deze regio zijn naam gaf. Maar ik heb geen ervaring met het bouwen van routes in Roemenië, dus misschien vraag ik het onmogelijke.

Dit gebied wordt ook wel Țara Bisericilor de Lemn genoemd, ‘Land van Houten Kerken’. En die kregen we wel te zien. We werden zelfs verwelkomd door de orthodoxe priester van Păușa in een unieke houten kerk uit 1730.

Păușa is een dorp van 500 inwoners, waarvan 200 Roma die al niet naar deze kerk komen. Zo’n unieke structuur met massief eiken muren en een hoog houten dak met vlijmscherpe toren, bedient dus slechts een paar honderd mensen.

Aan het begin van Cehu Silvaniei, partnerstad Dilbeek, zagen we een groep jongeren op fietsen, bij hen een politiewagen. Was er iets gebeurd?

Plots startte de politiewagen en de jongeren op de fiets reden voor ons peloton uit. Ze brachten ons naar het centrum van het stadje.

We werden verwelkomd op het stadhuis met Țuică (sterke drank) en een toespraak van burgemeester Ervin Bálint. Deze gemeente heeft 7.000 inwoners, waarvan bijna de helft Hongaren. De meeste Hongaren in Roemenië stemmen voor de Democratische Unie van Hongaren in Roemenië, met als gevolg dat de burgemeester van de gemeente vaak een etnische Hongaar is.

Niettemin ontving Ervin Bálint ons in het Roemeens en sprak met trots over de pracht van Roemenië en zijn partnerschap met Dilbeek. Niet alle etnische Hongaren in Roemenië identificeren zich met Roemenië. Waarom dat is, en waarom veel Hongaren hier wonen (in Transsylvanië), lees je hier: https://www.mo.be/…/papieren-ruil-voor-stemmen…

Voor de tweede nacht op rij is het hotel een driesterrenhotel. Geen duik in een rivier deze keer, maar een duik in het zwembad.

Morgen weer een vlakke overgangsrit. Ik bewaar mijn oordeel over de rit voor morgen, maar ik mis nu al de bergen…