ADR Fietsinleefreis Maramures: Fietsdag 6 Ciocanesti – Farcasa : 101km – 1302 hoogtemeters

Tekst en Foto’s Pieter Stockmans en deelnemers

Ochtenddauw dreef tussen de dennen op de heuvels van Ciocănești. De huisjes aan de hoofdstraat en langs de grindwegen erachter, zien eruit als beschilderde paaseieren.

Sinds 1950 worden de huizen hier versierd met motieven afgeleid van de traditionele eierschilderkunst van de landstreek Boekovina. Sinds 2004 is het zelfs verplicht. Beschermd erfgoed kan niet worden gewijzigd, en als een heel dorp erfgoed is…

Het leverde dit dorp Lonely Planet de titel ‘een van Europa’s kleurrijkste dorpen’ op. Heel Boekovina, een historische regio die vandaag de dag verdeeld is tussen Roemenië en Oekraïne, zit vol met authentieke landelijke landschappen en levensstijlen.

Tussen de paaseierenhuizen door reden we door de vallei langs de Bistrița rivier tot we de MESTECANIS PASS beklommen. 5 kilometer klimmen naar 1096 meter hoogte, met weids uitzicht over de vallei.

De afdaling: wow. Haarspeldbochten kronkelen ver naar beneden, en een lang stuk racen rechtdoor.

Beneden begon meteen de mythische col van de dag: de TRANSRARAU.

In Roemenië staat deze bergweg bekend als “de op twee na mooiste van Roemenië”, na de Transalpina en de Transfagarasan in de Zuidelijke Karpaten, die we vorig jaar hebben beklommen.

Deze rustige weg, niet toegankelijk voor vrachtwagens, begon tussen huisjes op de groene flanken, langs een bergriviertje, ging omhoog door dennenbossen en begon steile kanten op te slingeren met imposante groene weiden. Totdat plotseling de 1651 meter hoge, iconische tweelingrotstoppen van het Rarău-gebergte verschenen.

De klim van 15 km met stijgingspercentages tot 12% was redelijk zwaar.

Vlak voor de top raakte ik in gesprek met Moldavische toeristen.

‘We zijn hier eigenlijk in het historische Moldavië’, zei de man.

‘Boekovina maakte ooit deel uit van Moldavië. Maar onze geschiedenis werd gemodificeerd.’

‘Gemodificeerd’ is een eufemisme voor de vele overheersingen die Boekovina de afgelopen 1000 jaar onderging. Misschien is dit wel het hart van Europa, gezien de geschiedenis en de enorme diversiteit aan culturen.

Het Kiev-rijk, Turkse volkeren, Tataarse indringers, Oekraïense verdedigers, het Poolse koninkrijk, het Moldavische vorstendom, Hongaarse controle, Ottomaanse Rijk, Habsburgse Rijk, Roemenië, Sovjet-Unie,…

In zulke regio’s zweeft de geschiedenis gewoon in de lucht, zoals bijvoorbeeld in ex-Joegoslavië. Het is iets ongrijpbaars.

Het afdalen van de Transrarăul gaat over een van de meest spectaculaire wegen in Boekovina, en misschien wel heel Roemenië.

We doken op een smalle kronkelende weg van perfect asfalt, kronkelend door dichte naaldbossen, zonnestralen die door de bomen pieken. Aan de andere kant opende zich het panorama van de vallei.

Gouden hooibergen, stallen en kuddes, de rivier de Bistrița met kleine watervallen, houten huizen op de heuvels,… Een sprookje.

Ons restaurant, volledig gebouwd in massief hout, was omgeven door rustige, groene bergen, ‘De natuur is stil en heilig’, aldus Luc.

Crucea ligt in het midden van dit kleine paradijs. Het dorp is verbonden met Zoersel. De burgemeester verwelkomde ons met zout, brood, koekjes en tuica.

De rest van de route ging langs de rivier naar Farcasa. De weg gleed uit de diepe kloof uitgesleten door de Bistrița, golvend op en neer door het zich verbredende dal, langs de zich verbredende rivier, 10 km over een vreselijk slechte weg (een uitzondering tijdens deze fietstocht!).

De laatste 2 km ontplofte ik. ‘Ik moest serjeujs daave um aa te volge, jong. Ma de wind was fel. En dan hèt ge d’er nog is ne roef an gegejve, amai,” zei Patrick in Kempisch dialect.

In Farcasa zag ik een pijl: ‘Biserica de lemn’. Een kleine klim naar een juweeltje van een houten kerk, door het dorp, totdat de weg veranderde in een grindweg voor de houtkapbedrijven. Zoals wel vaker in Roemeense dorpen.

Morgen de slotetappe met nog één bergpas: de Tarnițapas.