De zon schijnt en iedereen staat klaar om de eerste 1e rit van Savadisla naar Garda de Sus aan te vatten. Deze rit is goed voor 122km en 2000hm.

Tekst en foto’s: Pieter Stockmans en deelnemers

Tien fietsers staan klaar onder een stralende ochtendzon voor de eerste van zeven ritten in het Apuseni- en Maramuresgebergte van de Roemeense Karpaten. Deze fietstocht wordt georganiseerd door Actie Dorpen Roemenië, een Vlaamse organisatie die geïsoleerde Roemeense dorpen ondersteunt.

Vorig jaar nam ik deel aan hun reis naar de Zuidelijke Karpaten. Dit jaar duik ik de Westelijke en Oostelijke Karpaten in. Om de een of andere reden besloot ik om elke hoek van dit magnifieke maar onderschatte fietsland te verkennen.

De eerste etappe is meteen een hoogtepunt: een paar kortere klimmetjes, twee bergpassen en een moordend steile klim aan de finish.

De eerste klim van 5 km, een haarspeldweg door het bos, is een confronterende warming-up. Het maakt meteen de niveaus in de groep duidelijk. De gemiddelde leeftijd van de groep is relatief hoog, maar dat zegt niets. Onder deze renners bevinden zich doorwinterde klimmers.

Vandaag rijden we door het Apusenigebergte in Transsylvanië, in de westelijke Karpaten. Door uitgestrekte weilanden en bossen, langs stuwmeren en bergriviertjes in diep uitgesleten dalen, over bergpassen, door authentieke dorpjes.

Deze regio wordt ook wel Țara Moților of Motzenland genoemd. De Moți zijn een bevolkingsgroep van oud-Germaanse oorsprong.

In deze Moți-dorpen vindt men rust en tijdloze tradities. Ze liggen geïsoleerd in de groene golvende heuvels tot op een hoogte van meer dan 1400 m, de hoogste dorpen in Roemenië.

Deze dorpen zijn echte houtkapdorpen. Ambachtelijke zagerijen zijn er overal. De meeste mensen leven hier van veeteelt of bosbouw.

Helaas hebben ook grote houtkapbedrijven deze regio ontdekt. We rijden langs verschillende kale berghellingen. Er is een enorme corruptie in de houtkap en West-Europese bedrijven stuwen de vraag naar Roemeens hout op.

De eerste bergpas gaat omhoog naar 1325 meter in een klim van een kleine 20 kilometer. Er volgt geen echte afdaling, maar zo’n 20 kilometer op en neer, tot de klim naar de tweede bergpas begint: de PASUL URSOAIA, alweer naar 1325 meter hoogte.

De beklimming en afdaling van de Ursoaia-pas behoren tot de mooiste van Roemenië. De landschappen komen uit sprookjes. Mijn medepersonages in dit sprookje zijn Benny, Patrick en Ludo.

We zijn met z’n vieren best ver vooruit. De tijdsverschillen in de groep zijn groot, zowel op de beklimmingen als op de afdalingen. Sommigen in de groep dalen uiterst voorzichtig af. Afdalen is niet voor iedereen even gemakkelijk.

Op de top hergroeperen we ons. Helaas begon het tijdens de afdaling pijpenstelen te regenen en konden we geen aandacht schenken aan het natuurschoon. Alle focus op de weg.

Nat van het opspattende water haastten we ons naar binnen voor het middagmaal.

De rest van de rit was op natte wegen, maar de nieuwe regen bleef gelukkig uit.

Op 4 km van de finish zou je denken: we hebben het gehaald. Niet deze rit. ‘Schakel naar de kleinste versnelling!’ roept Jef. In het dal draait een weg steil naar rechts. Direct hellingen van 15%. Met slechts enkele rustplaatsen tegen lagere percentages gaat deze weg 3 km steil bergopwaarts.

Ik houd Luc en Hilda gezelschap. Op wilskracht slepen ze zich de berg op. ‘Nog 1000 meter,’ stel ik Luc gerust.

Maar hoe lang kan 1 km duren? Bocht na bocht na bocht, steil, steiler, steilst. De schoonheid van de uitzichten over diepe valleien vol pijnbomen stijgt evenredig.

We slapen bij een boerenhuis op 1000 meter hoogte met fabelachtig uitzicht over de beboste valleien.

Morgen is het de tweede etappe door het Apusenigebergte: 150 km, afdalen van de bergketen met uitzicht op de hoogste top, en er weer overheen klimmen.